5: Tylko przyjaciele.

                Jego usta, tak miękkie i ciepłe, delikatnie drażniły jej wargi. Tak wiele razy wyobrażała sobie tę chwilę i za każdym razem w końcu uświadamiała sobie, że to nigdy się nie wydarzy, że Jacob nigdy nie spojrzy na nią jak na obiekt pożądania, jak na śliczną blondwłosą Angie.

                A jednak. A jednak są tutaj, ona półleżąc na kanapie, on siedzą na podłodze i całują się jak prawdziwa zakochana w sobie na zabój para. Po plecach dziewczyny przeszedł dreszcz przyjemności, który objawił się również gęsią skórką na jej ramionach i karku.

                Przez krótki moment nie wiedziała, co powinna zrobić. Czy oddać pocałunek i sprawdzić, czy ten sen jest prawdziwy, czy może jednak odsunąć od siebie przyjaciela i spróbować porozmawiać. Nie była w stanie odmówić sobie tej przyjemności. Zbyt długo na to czekała by teraz, gdy Jake zwrócił na nią uwagę, odtrącić go i zranić jego uczucia.

                Przez chwilę, która zdawała się trwać wieczność, Snow rozważała, co powinna zrobić, jednak jej własne pragnienia zaważyły i dziewczyna oddała pocałunek przyciągając głowę blondyna do siebie. Palce wplotła w jego jasne kosmyki, a ustami przywarła do jego warg tak mocno, jakby za chwilę świat miał przestać istnieć.

                Jacob, czując, że brunetka zareagowała na jego pocałunek, szybko podniósł się z podłogi i położył się na kanapie, wciągając na siebie drobne ciało dziewczyny. Pocałunek  stawał się coraz to mocniejszy, głębszy, bardziej intensywny. Ręce chłopaka błądziły po ciele dziewczyny, poznając każdą wypukłość, każde zagłębienie. Ciemne włosy Snow rozsypały się wokół ich głów, tworząc przepiękny, wachlarz, który osłaniał ich złączone w namiętnym pocałunku usta.

Dziewczyna głośno westchnęła, kiedy Jake przeniósł swoje gorące wargi na jej szyję. Blondyn jednym płynnym ruchem podciągnął jej zieloną sukienkę , odsłaniając jasną i delikatną skórę ud i brzucha. Jego dotyk stawał się coraz bardziej śmiały. Ciało brunetki reagowało na jego dotyk, drżąc delikatnie, z jej ust raz po raz wydobywały się cichutkie westchnienia, które działały na wyobraźnię chłopaka ze zdwojoną siłą.

Jacob szybkim ruchem zmienił pozycję tak, że teraz to Snow leżała na kanapie, a on klęczał miedzy jej udami, całując centymetr po centymetrze skórę jej brzucha i kierując się w górę, ku piersiom. Dziewczyna wplotła palce w jasne włosy przyjaciela i delikatnie za nie pociągając, przyciągnęła jego głowę do siebie i znów wpiła się w jego wargi.

~  *  ~

Młodzi, zatraceni w miłosnym uniesieniu, nie zdawali sobie sprawy z tego, że właśnie ktoś ich obserwuje. Ojciec chłopaka, od dawna widział, że miedzy jego synem a ich sąsiadką iskrzy. Mimo, że Jake nie zdawał sobie z tego sprawy, lub nie chciał dopuścić do siebie myśli o uczuciu jakim darzył brunetkę, Bob wiedział, że w końcu dojdzie do tego, co właśnie miało miejsce w jego salonie. Że młoda i niedoświadczona dziewczyna, po uszy zadurzona w starszym koledze, w końcu ulegnie i że może między nimi dojść do czegoś więcej niż niewinne pocałunki. A nie chciał, by jego syn, tak jak on sam w młodości, popełnił błąd, który zaważy na całym jego życiu.

Zawsze sobie wyobrażał, że jego syn znajdzie sobie dziewczynę, właśnie taką jaką była Snow, jednak w jego głowie, byłoby to kilka lat później. Nie teraz, nie w wieku osiemnastu lat. Nie chciał by jego syn popełnił ten sam błąd, który popełnił on w młodości. Marzył, by jego dziecko skończyło szkołę, później studia, następnie by znalazł odpowiednią pracę i dopiero założył rodzinę. Nigdy nie uważał, że urodzenie się Jake’a było błędem, jednak wie z doświadczenia, że wszystkie plany w takim wypadku legną w gruzach, a najważniejszą rzeczą staje się zapewnienie bezpieczeństwa i godnego życia własnemu dziecku.

Gdy matka Jacoba dowiedziała się, że jest w ciąży, chciała ją usunąć. Oboje mieli wtedy po osiemnaście lat. Ona była popularną czirliderką, on – kapitanem drużyny pływackiej. Ona - dziewczyna pochodząca z bogatej rodziny, on – mieszkający tylko z matką, która utrzymywała ich z nędznej pensji kelnerki w jednej z restauracji. Przez pierwszy tydzień nie wiedział co robić, pogrążony był rozpaczy. Jane bała się powiedzieć rodzicom, on sam nie miał z tym problemu, jednak wiedział, że może się pożegnać ze stypendium sportowym, a co za tym idzie i studiami.  W końcu, kiedy jego dziewczyna, matka jego dziecka, oznajmiła mu, że razem z matką wybiera się do kliniki, aby usunąć ciążę, jego myśli się uspokoiły. Już wiedział co ma robić.

Nie mógł pozwolić, by zadufana w sobie matka dziewczyny, skazała na śmierć jego jeszcze nienarodzone dziecko. Wraz z matką, udał się do domu dziewczyny i przeprowadzili długą, męczącą i bardzo niemiłą rozmowę z rodzicami Jane. Ustalili, że, gdy tylko ciąża stanie się widoczna, blondynka wyjedzie do ciotki na drugi koniec kraju i tam doczeka do rozwiązania, a później zrzeknie się praw do  dziecka, które zostanie pod opieką jego i jego matki.

Działo się to, akurat przed końcem roku szkolnego, dlatego gdy wszystkie egzaminy były już za nimi, Jane wyjechała, nawet się z nim nie żegnając. Najcięższą decyzją, którą musiał wtedy podjąć, była rezygnacja ze stypendium, dzięki któremu miał szansę na studia. To była jedyna możliwa opcja. Nie mógłby podjąć studiów i jednocześnie przyjąć na siebie odpowiedzialność, jakim było ojcostwo. Dlatego podjął pracę w warsztacie samochodowym i zaczął zarabiać na swoją niepełną rodzinę.

Jego licealna miłość, okazała się całkiem inną osobą niż myślał. Jane nie chciała utrzymywać kontaktów ani z nim ani z synem. Nie łożyła na jego utrzymanie. Po prostu, nie chciała mieć z nimi nic wspólnego. Zaraz po porodzie wyjechała do Europy, gdzie studiowała. Po kilku latach wróciła do rodzinnego miasteczka z obrączką na palcu i maleństwem na ręku, a gdy spotkali się przypadkiem na mieście, nie spytała co u jej syna. Kiwnęła jedynie głową na powitanie po czym szybko odeszła do samochodu i odjechała.

Kiedy Jacob był mały, często chciał słuchać opowieści o swojej matce. Opowiadał mu wtedy, że była śliczną blondynką i bardzo go kochała, ale odeszła. Nigdy nie powiedział mu prawdy, że jego matka żyje i ma się całkiem dobrze, że nie potrafiła poradzić sobie z wyzwaniem, jakim było macierzyństwo. Jake nie pytał, on nie chciał o tym mówić. Tak było najlepiej.

Jednak teraz, kiedy patrząc na syna, widział siebie, musiał zareagować i spróbować wytłumaczyć mu jakoś, jaki błąd może popełnić. Dlatego nie czekając ani chwili dłużej, głośno odchrząknął.

Młodzi odskoczyli od siebie jak oparzeni. Jacob nerwowo przeczesywał gęste włosy, a Snow wygładzała pognieciony materiał sukienki. Z perspektywy Boba wyglądało to bardzo zabawnie, jednak jemu nie było do śmiechu. Postanowił, że przeprowadzi poważną rozmowę z synem i wytłumaczy mu, jakie grożą konsekwencje za bezmyślne czyny.

- Jake, możemy porozmawiać?

W salonie zapadła chwila niezręcznej ciszy. Pytające spojrzenie jakie posyłał mu syn przewiercało go na wylot, a spuszczona głowa Snow, przyprawiała go o ogromny smutek, jednak nie mógł postąpić inaczej.

- Idź do mojego gabinetu, zaraz do ciebie przyjdę, tylko przyniosę Snow pościel.

- Ja mogę to zrobić, tato…

-Idź już. – Może i powiedział to trochę zbyt ostro, jednak chciał zostać na chwilę sam z brunetką, która w tej chwili wydawała się być przerażona tym faktem.

Jego syn, z lekkim ociąganiem, jednak ruszył w końcu do gabinetu, a kiedy drzwi za jego plecami się zamknęły z cichym trzaskiem, Bob podszedł do nastolatki i podniósł palcem wskazującym jej brodę tak, by na niego spojrzała. Posłał jej miły i pokrzepiający uśmiech i pogładził lekko jej policzek.

- W łazience, przy umywalce leży czysty ręcznik. Możesz iść się wykąpać, a ja w tym czasie przygotuję ci spanie.

- Nie trzeba, panie Hatfield. Ja już pójdę do domu. Wie pan, on już pewnie sobie poszedł…

- No jak uważasz, możesz iść sprawdzić jeśli chcesz, ale pamiętaj, że u nas zawsze jesteś mile widziana.

Widział w oczach dziewczyny zdziwienie, jakie wywołały u niej jego słowa. Domyślał się, że była pewna tego, że zostanie wyproszona z jego domu i że straci jego sympatię. Och, jak bardzo się myliła. Jego zdaniem, Snow byłaby najlepszą dziewczyna dla jego syna, jednak uważał on, że musi najpierw porozmawiać na ten temat z Jake’iem, który najwidoczniej nie zdaje sobie sprawy z konsekwencji, jakie mogą mieć jego czyny.

Z tego co wiedział, przez cały czas był w związku z tą całą Angie. Jego zdaniem, nie była to najlepsza dziewczyna dla jego syna. Była dokładnie taka sama jak Jane. Piękna, wysportowana, bogata, zapatrzona w siebie. Nie chciał, by jego syn bawił się uczuciami Snow. Traktował ją niemal jak własną córkę. Musiał wytłumaczyć chłopakowi, co jest w życiu ważne i czym powinien się kierować.

- Ja chyba jednak pójdę do siebie, panie Hatfield. Dziękuję, że pozwala mi pan tak u was siedzieć. Nie wiem, gdzie bym się podziała w takich sytuacjach.

- Nie ma sprawy. Przecież wiesz, że dla mnie twoje towarzystwo to sama przyjemność.

- Dobranoc.

- Dobranoc, Snow. Przyjdź jutro na obiad. Przyrządzam twoje ulubione spaghetti bolognese.

- Dobrze, nie mogę tego przegapić.

~  *  ~

Cichy śmiech dziewczyny i głęboki głos jego ojca, dochodziły zza drzwi przytłumione i zniekształcone. Nie do końca mógł zrozumieć o czym rozmawiają, jednak zorientował się, że brunetka ma zamiar wrócić do siebie. Z niezadowoleniem usiadł na skórzanym fotelu ojca i wpatrywał się przez okno w idącą trawnikiem dziewczynę. Długie, lekko kręcone włosy rozwiewał lekki wiatr, a słabe światło latarni drogowej dodawało im jasnych refleksów. Widział pogniecioną sukienkę i czarne czółenka, które niosła w ręce. Nie mógł dojrzeć wyrazu jej twarzy, jednak wydawało mu się, że się uśmiecha. Zastanawiał się, czy to dlatego, że rozbawił ją jego ojciec, czy może wspomina intymne chwile na kanapie, które tak brutalnie przerwał Bob Hatfield.

Jacob był tak zły na ojca, że zacisnął pięści tak mocno, że aż pobielały mu knykcie. Nie miał pojęcia, dlaczego mężczyzna zachował się w ten sposób. Gdy spotykał się z Angie i całował się z nią na kanapie, nie robił żadnych problemów. A dziś, nagle, postanowił wtrącać się w jego poczynania. Akurat dziś! Kiedy tak bardzo porwał go wir namiętności!

- Musimy pogadać, chłopie. – usłyszał głos ojca dochodzący od strony drzwi.

Powoli, bez pośpiechu, odwrócił się w stronę stojącego w drzwiach mężczyzny.

- O co chodzi? – w głosie Jacoba dało się wyczuć złość i niezrozumienie. Bob Hatfield spodziewał się takiej reakcji chłopaka. Nie dziwił mu się, sam, gdy był w jego wieku, też nie potrafił tego zrozumieć.

- Chodzi o to, że Snow to młoda i niewinna dziewczyna. Nie jest taka jak Angie. – starał się dobierać słowa tak, by nie urazić ani swego syna ani jego dziewczyny.

Jacob dobrze wiedział, że jego ojciec nie lubi Angeliny, tak bardzo jak lubi Snow, dlatego nie mógł zrozumieć, dlaczego właśnie w chwili kiedy był z brunetką, ten postanowił dać mu wykład. Przecież zawsze się dobrze dogadywali, a teraz, co? Będzie mu mówić, z kim ma się spotykać, a z kim nie? Przecież on nawet nie wie, czy chce spotykać się z Snow! To prawda, przy Angie nigdy nie czuł tylu emocji jak przy Snow, ale Angie to Angie. Śliczna, wesoła, lubiąca się zabawić.

- No, a jaka jest Angie? Czym się różni od Snow? – chłopak wyzywająco wysunął podbródek do przodu i mocniej zacisnął dłonie na poręczach fotela.

- Jest doświadczona. – powiedział to cicho i powoli. Chciał by jego syn przemyślał sprawę, by na spokojnie przeanalizował sytuację.

- Doświadczona?! A skąd ty to możesz wiedzieć?!  Przecież nie zwierzam ci się z moich podbojów miłosnych! Może Angie nigdy nie pozwala mi się posunąć za daleko? Co ty na to?!

Jacob nie potrafił utrzymać nerwów na wodzy. Zerwał się z fotela na równe nogi. Złość rozpierała go od środka. Nie miał zamiaru krzyczeć, samo tak wyszło, ale pozwoliło mu to trochę rozładować napięcie.

Przez chwilę mężczyźni mierzyli się wzrokiem. Młodszy powoli się uspokajał, a starszy – ze spokojem przyglądał się własnemu synowi i układał sobie w myślach, co powinien powiedzieć. W końcu, Jacob skapitulował i opadł na fotel z rezygnacją.

- Widzisz, Jake. Ty myślisz, że ja nic nie wiem? Że nie wiem jak to jest, gdy ma się te osiemnaście lat i ma się dziewczynę? Uwierz mi. Doskonale wiem, co się w tedy robi, za zamkniętymi drzwiami pokoju. – przez chwilę w gabinecie panowała cisza. Bob, starał się ułożyć w całość strzępki myśli, które chciał przekazać blondynowi. – Wiesz, kiedy byłem w twoim wieku, spotykałem się z piękną dziewczyną. Wydawało mi się, że się kochamy i że będziemy żyli długo i szczęśliwie. Niestety, to jest życie, a nie bajka i rzeczywistość szybko przywróciła mnie na ziemię. Otóż, któregoś dnia, Jane przyszła do mnie zapłakana i powiedziała, że jest w ciąży. – przerwał na chwilę, by spojrzeć Jake’owi prosto w oczy. Widział w nich ciekawość, zdziwienie i niezrozumienie. – Nie wiedzieliśmy co robić. Zrezygnowałem ze stypendium sportowego i zacząłem pracować jako mechanik samochodowy, zarabiałem niewiele, ale wystarczyło by utrzymać dom i zapewnić ci wszystko to, co było ci potrzebne.

- Tato, ja znam tą historię. Nie rozumiem tylko, do czego zmierzasz.

- Widzisz, nigdy nie zamieniłbym ciebie za żadne pieniądze, czy stypendia, jednak chciałbym byś zrozumiał, że to co wtedy robiłem, było błędem. Byłem lekkomyślny i zaspakajałem własne potrzeby. Nie myślałem o konsekwencjach moich czynów. Jedną z tych konsekwencji jesteś ty. Wiesz, że na początku było ciężko. Pomagała mi twoja babcia, ja nie miałem bladego pojęcia o ojcostwie. Wyobraź sobie teraz siebie w roli ojca. Jesteś dokładnie w tym samym wieku co ja, gdy się dowiedziałem, że się urodzisz. Byłem nieodpowiedzialny i przez to, na moje barki spadł ciężar, jakim była świadomość, że teraz będę odpowiedzialny za ciebie. To był koniec mojego chodzenia na imprezy, spotykania się z kumplami. Wtedy najważniejszy stałeś się ty. Musiałeś stać się moim priorytetem, a uwierz mi, nie od razu nim byłeś.

W pomieszczeniu zapadła cisza, przerywana jedynie głośnym oddechem Jacoba i cichym odgłosem rozbijających się o szyby kropel deszczu, który właśnie zaczął padać. Twarz blondyna stężała w napięciu, widać było, że myśli nad czymś bardzo intensywnie. Powoli docierały do niego informacje, które przekazał mu ojciec i to co chciał mu przez to powiedzieć. Miał on racje. Nie był gotowy na bycie ojcem. A dotąd, nie myślał o tych konsekwencjach. Angie zawsze powtarzała, że gumki to strata czasu. Ona, zabezpieczała się u ginekologa, to ona dbała o to, by nie wpadli, to leżało w jej kwestii, on do tej pory się do tego nie poczuwał. Aż do tej chwili. Uświadomił sobie, że gdyby nie jego ojciec, prawdopodobnie przeleciałby Snow. Bez gumki, oczywiście.

Może i jego ojciec temu zaprzeczył, ale jednak, pojawienie się jego na świecie sprawiło, że wszystkie sprawy się skomplikowały. Wszystkie jego plany na przyszłość legły w gruzach i nic nie mogło sprawić, że w jakiś sposób mógłby je odbudować.

- Powiedz mi, synu, czy czujesz coś do tej Angie? Czy jesteś z nią szczęśliwy? Czy możesz z nią porozmawiać o wszystkim? Czy jest ona dla ciebie oparciem?

Przez chwilę Jacob zastanawiał się nad odpowiedzią.

- Tak naprawdę, to sam nie wiem, dlaczego jesteśmy razem, tato. W tamtym roku wszyscy chłopacy, uganiali się za nią, a ona zdawała się ich nie zauważać. Dopiero kiedy ja do niej zagadałem, nie spławiła mnie i tak zaczęliśmy się spotykać. Wydaje mi się, że to była pierwsza dziewczyna za którą się uganiałem, myślałem, że jest taka niesamowita, no wiesz, ciągłe imprezy, seks i w ogóle. A teraz… Ciągle się kłócimy. Ona stara się mnie sobie podporządkować. A mnie przestało kręcić to jej zachowanie.

- A co czujesz do Snow? – Bob Hatfield nie zamierzał odpuścić. Chciał wszystko przedyskutować z synem i spróbować poradzić mu to, co jego zdaniem będzie dla niego najlepsze.

- Ze Snow, to bardzo skomplikowane. Sam nie jestem do końca pewny. To dopiero dzisiaj się tak poczułem.

- To znaczy, jak?

- No wiesz… Jak zobaczyłem ja z Jamesem, że dobrze się bawi, że śmieje się tak, jak zawsze śmieje się przy mnie, jak dobrze się z nim dogaduje, poczułem się tak, jakby ktoś mi coś odbierał. Nie umiem tego wytłumaczyć. Byłem zły na nią, że bawi się tak dobrze. Na Jamesa, że zaprosił ją na randkę. Na Angie, która ciągle starała się odwrócić moją uwagę od Snow. A najbardziej byłem zły na siebie, za to, że wręcz zmusiłem Snow, by poszła na tą głupią randkę! W dodatku ten pocałunek… To wszystko tak mnie wyprowadziło z równowagi, że przez całą drogę do domu, ciągnąłem Snow za rękę, jak małą dziewczynkę! Czy to jest normalne?!

Mężczyzna zaśmiał się cicho i z uśmiechem na twarzy pokiwał głową.

- Jesteś zazdrosny, Jake. Spójrz, Snow to śliczna dziewczyna, ale jest jeszcze młoda. Sam widzisz, że nie spotykała się dotąd z żadnym chłopakiem, a ty, traktujesz ją pewnie jak siostrę. Dlatego nie chciałeś, by James się z nią całował.

- Nie sądzę. – Jacob pokręcił głową, po czym wstał z fotela i podszedł do okna. – To nie było takie uczucie. Zawsze traktowałem Snow jak siostrę i przyjaciółkę, ale ona mi się podoba, tato. I to bardzo. Jest taka ciepła i wesoła. A przede wszystkim jest taka otwarta i prawdziwa. W dodatku, kiedy się całowaliśmy, czułem o wiele więcej, niż przy Angie. Nie wiem jak to opisać.

Widząc zdenerwowanie syna, Bob podszedł do niego i położył mu rękę na ramieniu. Wiedział, że Jake sam jeszcze nie rozumie swoich uczuć, jednak postanowił, że podzieli się z nim swoimi doświadczeniami .

- Uważam, że skoro nie jesteś pewny, czy czujesz do Snow coś więcej niż przyjaźń, to nie powinieneś dawać jej złudnych nadziei. Kobiety są bardzo uczuciowe, a jeśli nie chcesz jej zranić i chcesz nadal mieć jej przyjaźń, to powinieneś najpierw dowiedzieć się, co do niej czujesz.

Jacob przez dłuższą chwilę myślał nad tym, co usłyszał właśnie od ojca. Nie chciał stracić przyjaźni brunetki. Była ona dla niego najlepszą przyjaciółką, której mógł powierzyć każdy sekret.

- Dzięki, tato.

Klepnął ojca w ramie i szybko wyszedł z pokoju, kierując się w stronę drzwi do ogrodu. Wiedział już co powinien zrobić. Musiał to zrobić od razu. Musiał powiedzieć jej co czuje. Musiał wszystko wyjaśnić.

Będąc już w ogrodzie, szybko przeszedł przez niski, biały płotek oddzielający ich posesje i skierował się ku wąskiej, drewnianej kratce, po której gęsto wspinały się różnokolorowe kwiaty. Nie zwracając na siarczyście padający deszcz, sprawnie wspiął się na samą górę i zapukał w okno pokoju Snow, w którym paliło się światło.

Przez moment myślał, że dziewczyna już śpi, albo właśnie się kąpie, ale po chwili w oknie pojawiła się ciemnowłosa głowa jego sąsiadki, która otworzyła okno, z niemałym wysiłkiem. Chłopak, jednym płynnym ruchem podciągnął się na parapet okna, a później wślizgnął się do pokoju i zamknął za sobą okno, by deszcz nie wpadał do środka.

- Co ty tu robisz, Jake? – głos brunetki lekko zadrżał, gdy chłopak ściągnął mokry podkoszulek i przewiesił go przez oparcie krzesła stojącego przy biurku.

- Musimy pogadać.

- No, dobrze. O czym chcesz pogadać? – dziewczyna starała się nie pokazać po sobie, jakie wrażenie robi na niej jej przyjaciel. Wcześniej wydawało jej się to o wiele łatwiejsze, jednak teraz, po tym co wydarzyło się w salonie Hatfield’ów, przychodziło jej to coraz trudniej.

- Widzisz, ja się dzisiaj, podczas tej randki, zachowywałem tak dziwnie, bo byłem zazdrosny. – Jacob przerwał na moment, starając się wypatrzeć reakcję dziewczyny na jego słowa.

- Zazdrosny? – głos brunetki przeszedł w szept. Patrzyła w oczy przyjaciela i czekała na dalszy ciąg jego wypowiedzi.

- Tak, zazdrosny. Kiedy zobaczyłem cię z Jamesem… Po prostu, mowę mi odjęło. Byłem wkurzony na maksa i sam nie wiedziałem do końca dlaczego. Chodzi o to, że ja zawsze miałem cię tylko dla siebie. Byłaś przy mnie zawsze i zawsze mogłem na ciebie liczyć. I, gdy zobaczyłem, że tak dobrze dogadujesz się z Jamesem, poczułem się zagrożony, poczułem, że mogę cię stracić. A tego nie chcę.

- Och, Jake. Nigdy cię nie opuszczę, przecież wiesz, że…

- Tak, wiem o tym. Jestem dla ciebie przyjacielem.

- Co? Ja…

- I ty też jesteś moją przyjaciółką. Najlepszą i jedyną. I dlatego, chciałbym cię przeprosić, za to co stało się później.

- Później? – dziewczyna była zdezorientowana. Miała cichą nadzieję, że ta rozmowa potoczy się zupełnie innymi torami. Że Jacob powie jej, że czuje do niej coś więcej, niż tylko przyjaźń, że znów ją pocałuje, że znów będzie mogła czuć jego oddech na swojej szyi.

- No tak, później, u mnie, w salonie. Nie chciałem, żeby tak wyszło. To się potoczyło za szybko i teraz tego żałuję. Nie powinienem cię całować. To był błąd i bardzo cię za to przepraszam.

Brunetka patrzyła na przyjaciela z szeroko otwartymi oczyma. Nie miała pojęcia, co powinna teraz powiedzieć. Przecież ona tego wcale nie żałuje. Przecież było jej dobrze. Co tam dobrze! Było jej rewelacyjnie! Od dawna o tym marzyła. A teraz, on ją przeprasza…

- Tak… Ja też żałuję Jacob. Trochę nas poniosło, ale to zrozumiałe. – w jej głosie słychać było smutek, jaki nią ogarną, jednak nie chciała, by chłopak to widział, więc uśmiechnęła się do niego i wyciągając rękę, potargała jego mokre  włosy.

- Już myślałem, że się będziesz na mnie gniewać. – blondyn uśmiechnął się wesoło i przeczesał włosy palcami, wzdychając przy tym głęboko, po czym zamknął drobne ciało dziewczyny w niedźwiedzim uścisku.

- Przestań. Przecież to nic takiego. – wymruczała, przyciśnięta do jego klatki piersiowej. Jeszcze przez moment stali tak przytuleni do siebie. W końcu, Jacob odsunął przyjaciółkę na wyciągnięcie ramion i przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. W końcu Snow postanowiła dowiedzieć się o czym rozmawiał z nim ojciec.

- A tam… Chciał wiedzieć, czy zaproszę jutro do nas na obiad Angie.  – Jacob powiedział pierwsze lepsze kłamstwo jakie przyszło mu do głowy. Wiedział, że jego ojciec nie przepada za tą dziewczyną, jednak lepszego kłamstwa nie był w stanie wymyśleć w tak krótkim czasie. Miał też nadzieję, że brunetka nie domyśli się, że to nie jest do końca prawda.

- Aha, no i co? Przyjdzie? – brunetka starała się utrzymać miłą konwersację, jednak jej głos stał się, chłodniejszy, a uśmiech na jej twarzy lekko przygasł.

Jacob, nie wiedział czy lepiej kłamać w zaparte, czy może lepszym rozwiązaniem będzie powiedzenie prawdy. Nie chciał wyjść jednak na głupka, więc dalej rozwijał swoje kłamstwo.

- Tak. Dzwoniłem do niej i powiedziała, że nie ma innych planów. Tata mówił, że ty też przyjdziesz? Może chcesz, żebym zaprosił James’a? Tak się z nim dobrze dziś bawiłaś dziś wieczorem, że może coś między wami będzie.

- No ja też miałam przyjść, ale nie wiem, czy nie będę wam przeszkadzać. Wiesz, że my z Angie, nie przepadamy za sobą. – O, nie. Tym razem nawet spaghetti bologneze mnie nie przekona, żeby spędzić z tą jędzą choćby minutę dłużej – pomyślała Snow.

Chłopak pokręcił tylko głową i zaśmiał się wesoło.

- Musisz przyjść, bo tata się na ciebie śmiertelnie obrazi. Zadzwonię do Jamesa i nie będziesz się nudzić. Obiecuję.

Nie zbyt pasowała mu taka opcja, jednak nie mógł teraz przestać grać. Przecież bardzo dosadnie i wyraźnie powiedziała mu, że żałuje tego co się stało i że poniosła ją chwila. Nie ma co sobie robić nadziei.

- Dobra, dobra. Jeszcze zobaczymy. – Snow nie miała już ochoty na dłuższe towarzystwo przyjaciela. Musiała pobyć teraz sama i wylać swoje smutki w poduszkę. Ziewnęła wiec ostentacyjnie i poprawiła ciemne pukle.

- Przyjdziesz. Musisz. Dobra, mała. Kładź się spać, a ja spadam do siebie.  Na razie!– Jacob sięgnął po  mokrą koszulkę wiszącą na krześle i podszedł do okna, które otworzył i przerzucił nogi przez parapet. Zwinnie i szybko zszedł na ziemię i biegiem ruszył w stronę swojego domu.

Snow, odprowadzała wzrokiem przyjaciela, który po chwili znikł we wnętrzu sąsiedniego domu. W jej oczach zaszkliły się łzy, których już nie zdołała dłużej hamować. Z gardła wyrwał się szloch, a łzy, które coraz szybciej płynęły po jej twarzy, utworzyły już mokre plamki na jasnej koszulce od pidżamy, którą miała na sobie. Brunetka powoli podeszła do łóżka i położyła się na nim wygodnie, przykrywając się ciepłą kołdrą aż po samą brodę, po czym zgasiła lampkę stojącą na szafce nocnej. Zapowiadała się długa noc, którą miała spędzić na użalaniu się nad sobą i swoim losem.

~  *  ~

Witajcie! Nareszcie odebrałam laptopa z naprawy! I od razu zabrałam się do roboty.

Rozdział sprawdziłam dwa razy, ale nie sądzę, żeby udało mi się wyłapać i  poprawić wszystkie błędy, dlatego za każdy z nich, przepraszam najmocniej.

Nie jestem pewna, czy rozdział wyszedł mi ciekawy, wydaje mi się (ach, cóż za nowość), że jest sztuczny, a szczególnie rozmowa Jacoba z ojcem. Czasami wyłącza mi się świadomość, że piszę głupoty i nie wiem, czy ten rozdział właśnie taką głupotą nie jest. 

Ale, wstawiam rozdział, gdyż czekacie na niego przez baaaaardzo długi czas i nie chcę stracić waszego zainteresowanie, przez taką długą nieobecność. Mam nadzieję, że ten czas, przez który nic się tutaj nie pojawiło, zrekompensuje wam całe osiem i pół strony w Wordzie. 

Kolejny rozdział pojawi się pewnie po sesji, lub w jej trakcie, to znaczy między 23 stycznia a 8 lutego. Wcześniej się nie wyrobię ze sprawdzaniem. Muszę się przyznać, że przy każdym kolejnym sprawdzaniu dopisuję po kilka linijek i później muszę znów sprawdzać :-). 

Dziękuję za wspaniałe słowa wsparcia i za to, że wciąż jesteście ze mną.

Pozdrawiam serdecznie!

PS. Takie spóźnione życzenia noworoczne: Życzę  Wam wszystkiego co najlepsze i tego co sobie wymarzyliście, by Wasze postanowienia noworoczne się spełniły i byście byli szczęśliwi przez każdy kolejny dzień dwutysięcznego czternastego roku coraz bardziej. ;-*