4: Pocałunek

                - Jacob! Mógłbyś puścić moje ramię? To boli. – Snow po raz setny powtórzyła swoją prośbę, lecz jej przyjaciel udawał, że tego nie słyszy.

                Dochodzili już prawie do domu blondyna, kiedy dziewczyna nie wytrzymała i krzyknęła na cale gardło.

- Jacob! Puszczaj!

                Chłopak, jak gdyby został wyrwany z jakiegoś transu, spojrzał na brunetkę, która stała z pochyloną głową i rozmasowywała bolące miejsce. Widząc to, podszedł do niej powoli i wyciągnął w jej stronę dłoń, by odgarnąć z jej twarzy brązowe loki, lecz Snow cofnęła się gwałtownie, umykając przed jego dotykiem. Spojrzała na niego z wyrzutem i ruszyła w stronę swojego domu, mijając przyjaciela szerokim łukiem.

                Jacob, widząc zachowanie brunetki, ruszył za nią powoli i dogoniwszy ją prawie przy werandzie jej domu, chwycił, tym razem, delikatnie jej dłoń i zmusił by się zatrzymała i spojrzała na niego. W oczach dziewczyny zobaczył łzy, które jedna po drugiej, spadały na jasne policzki. Poczuł się, jakby dostał cios w żołądek. Nie chciał, by Snow kiedykolwiek płakała przez jego głupie zachowanie. Kajał się w myślach i ze smutkiem, przytulił do siebie jej drobne ciało, by choć w niewielkim stopniu przeprosić za swe szczeniackie zachowanie.

                Nie wiedział co go napadło. Poczuł tak wielką zazdrość, widząc Snow całującą się z James’em, że dostał białej gorączki. Potraktował swoją najlepszą przyjaciółkę jak przedmiot. Nie powinno go interesować to, z kim spotyka się brunetka. Nie! Właśnie, że powinno! Jest moją przyjaciółką! Nie chce, żeby ktoś ją skrzywdził. A James to tylko zwykły podrywacz, który bawi się naiwnymi dziewczynami, wykorzystuje je i zostawia na lodzie. Nie powinien pozwolić na to, by Snow poszła z nim na randkę. To jego wina.

                Jacob bił się przez dłuższy czas z myślami. W tym samym czasie ciemnowłosa uspokoiła się na tyle, że przestała płakać i powoli odsunęła się od swojego przyjaciela. Uśmiechnęła się do niego smutno i powoli weszła po schodkach werandy. Zatrzymała się przy drzwiach i z wahaniem odwróciła się w stronę blondyna, który wpatrywał się w jej ciemne oczy.

                - Może wejdziesz? Wypijemy herbatę, pogadamy o tym co cię męczy? Co ty na to? – Miała nadzieję, że chłopak się zgodzi i że będzie mogła mu w jakikolwiek sposób pomóc.

                Niestety, blondyn pokręcił przecząco głową i nie patrząc na przyjaciółkę, zaczął powoli oddalać się w stronę własnego domu.

                - Jestem dziś zmęczony. Pogadamy jutro, ok?

                Nie czekając na odpowiedź, wbiegł na werandę własnego domu, przeskakując po dwa stopnie i znikł za drzwiami. Zdezorientowana brunetka stała przez chwilę przed domem, patrząc na zamknięte drzwi sąsiadów i zastanawiała się nad powodem dziwnego zachowania przyjaciela. W końcu dała za wygraną i przekręciła kluczyk w drzwiach, po  czym pchnęła je mocno, gdyż trochę się opuściły. Stare zawiasy zaskrzypiały głośno, niosąc po małym mieszkaniu niezbyt przyjemny dźwięk.

                Snow, wchodząc do mieszkania miała dziwne wrażenie, że nie jest w nim sama, pomyślała, że musiało jej się coś wydawać i ruszyła w kierunku schodów, prowadzących na piętro, gdzie znajdował się pokój dziewczyny. Gdy stanęła na pierwszym stopniu usłyszała charakterystyczne, miarowe stukanie, dochodzące z pokoju jej rodzicielki. Wiedziała, co się dzieje i nie miała najmniejszego zamiaru być tego świadkiem. Zachowując się ciszej, niż poprzednio, wróciła do maleńkiego żółtego korytarzyka i zakładając na nogi czarne czółenka, otworzyła drzwi, po czym wyszła na werandę zamykając je za sobą delikatnie.

                Nie zastanawiała się nad tym, gdzie ma pójść. Po prostu, jak zawsze w takich sytuacjach, swoje kroki skierowała do sąsiadów, pokonując biegiem wąski trawnik. Stając przed drzwiami Hatfield’ów, poczuła się nieswojo. Rozważała w myślach, czy aby na pewno nie będzie przeszkadzać w czymś przyjacielowi. W końcu jasno dał jej do zrozumienia, że nie ma dziś ochoty na jej towarzystwo. Jednak nie miała wyboru.

                Uniosła rękę i uderzyła trzy razy w mahoniowe drzwi frontowe. Przez krótki moment w domu panowała kompletna cisza, dopiero po chwili usłyszała odgłos kroków w korytarzu, a później drzwi gwałtownie odskoczyły, ukazując zaciętą twarz Jake’ka.

                - Snow? Czy… - chłopak urwał, widząc po twarzy przyjaciółki, że stało się to, co od dawna nie miało miejsca.

                - Mogę zostać? Nie będę ci przeszkadzać?

                - Wchodź, głupia. Przecież wiesz, że mi nigdy nie przeszkadzasz. – Jacob przepuścił przyjaciółkę w drzwiach i zamknął je za nią z cichym trzaskiem.

                Nie czekając na dziewczynę, skierował swe kroki do kuchni, gdzie właśnie o mało nie wykipiało mu mleko.

                - Kakao?

                Widząc jej delikatne skinienie głowy, chłopak wyjął dwa duże niebieskie kubki, na których widniały wygrawerowane ich imiona i nalał do nich gorące kakao, parząc sobie przy tym rękę.  Dziewczyna, widząc jak nieudolnie próbuje ukryć swój ból, podeszła do zamrażarki i wyjęła z niej torebkę z lodem, który wręczyła blondynowi z kpiącym uśmiechem na twarzy.

                - Taki duży, a zachowuje się jak małe dziecko. – pokręciła z niedowierzania głową i biorąc do ręki kubek z kakao, rozsiadła się wygodnie na wysokim krześle barowym.

- A co, mam skakać jak małpa po całej kuchni, bo mam malutkie kuku? – Jacob ze śmiechem obserwował jak do dziewczyny dociera właśnie wypowiedziane przez niego zdanie. Było ono aluzją do ostatniego razu, kiedy to Snow przygotowując kolację skaleczyła się w palec i próbowała zatamować krwawienie.

Brunetka już miała zamiar wymierzyć przyjacielowi mocnego kuksańca pod żebra, kiedy do kuchni wkroczył ojciec chłopaka i wesoło uścisnął dziewczynę, a następnie potarmosił jej włosy, jak małej dziewczynce. Snow uwielbiała pana Hatfield’a, który miał niesamowite poczucie humoru, którym zarażał wszystkich dookoła. Przez dłuższą chwilę rozmawiali wesoło i żartowali z Jacoba, który ciągle ssał jeden z palców, które sparzył.

W końcu, pan Hatfield spytał o randkę, z której niedawno wrócili. Przez moment panowała cisza, w czasie której ojciec Jacob’a przyglądał się ze zdziwieniem pochmurnej minie swego syna oraz nieudolnym staraniom Snow, która chciała zasłonić włosami swoje różowe policzki.

- Snow się dobrze bawiła, prawda Snow? – w końcu Jake się odezwał, ale w jego głosie słychać było lekką urazę.

Niestety, Snow podjęła rzuconą jej przez Jacoba rękawicę i z wyrzutem odpowiedziała:

- Tak, dobrze! Za to Jacob bawił się średnio, przez cały wieczór wyglądał jakby coś mu śmierdziało koło nosa.

Bob Hatfield, widząc minę swego syna, zaśmiał się wesoło i poklepał go po plecach.

- Co tam? Znowu Angie dała ci popalić?

- Gdzie tam! Ewidentnie chciała go udusić swoim długim obleśnym jęzorem! Ja nie wiem, jak on z nią wytrzymuje. – brunetka pokręciła głową z niesmakiem na twarzy, po czym wpatrywała się kpiąco w oburzonego chłopaka, popijając swoje kakao.

Blondyn siedział naprzeciw dziewczyny i z wściekłością wpatrywał się w jej orzechowe oczy. Wkurzało go niemiłosiernie jej zachowanie. W końcu to ona obściskiwała się z James’em jakby byli ze sobą już od dłuższego czasu, a jeszcze śmie mu wypominać, że całuje się ze swoją dziewczyną. I to przy jego ojcu!

Właśnie miał zamiar powiedzieć co myśli, kiedy jego ojciec, położył mu rękę na ramieniu i pokręcił powoli głową.

- Lepiej wyjaśnijcie to miedzy sobą, na spokojnie, zanim powiecie coś, czego będziecie później żałowali. Ochłońcie. Oboje.

Wychodząc posłał Jake’owi znaczące spojrzenie i znikł w swoim gabinecie.

Snow, siedziała z obrażoną miną i z założonymi na piersi rękoma, starając się za wszelką cenę nie patrzeć na przyjaciela. Jacob natomiast nie odrywał spojrzenia od dziewczyny. Nie miał zamiaru odpuścić. Musiał się dowiedzieć, co jest między jego kumplem a jego sąsiadką i nic go przed tym nie powstrzyma. Siedzieli w milczeniu przez dłuższy czas. W końcu, kiedy kakao wystygło, a ogień w kominku w salonie powoli dogasał, blondyn postanowił zacząć rozmowę. Czuł, że cała złość na przyjaciółkę wyparowała, a nie miał ochoty na kolejną kłótnię.

Wstał z krzesła i powoli podszedł do brunetki, która nadal wpatrywała się w okno. Wziął ją za rękę i pociągnął lekko w stronę salonu. Dziewczyna posłała mu pytające spojrzenie, na które odpowiedział lekkim uśmiechem i skinieniem głowy w stronę kanapy. Powoli i niechętnie, Snow ruszyła się z miejsca i poszła za blondynem.

Widząc, że chłopak ruszył dalej, do kominka, szybko przeskoczyła przez oparcie kanapy i położyła się ma brzuchu, przyciskając do twarzy ciemno granatową poduszkę. Robiła tak zawsze, kiedy oglądali jakiś film, lub gdy po prostu chcieli pogadać. Ona zajmowała kanapę, a on siedział na podłodze opierając się o nią plecami.  Jacob, który wracając od kominka, zabrał ze oba pilot od telewizora, zaśmiał się tylko wesoło i rzucił go w leżącą dziewczynę.

Snow, mimo swojej niechęci do sportu, miała naprawdę dobry refleks, który pozwolił jej uratować swoja głowę przed lecącym pilotem.  Jake zajął swoje zwykłe miejsce, a Snow włączyła telewizor. Przez chwile skakali po kanałach, nie wiedząc na co się zdecydować, aż w końcu zostawili na kanale muzycznym. Cisza, która między nimi po raz kolejny zapadła, bardzo ciążyła brunetce, która w końcu, postanowiła zacząć poważną rozmowę.

- Yyy… Jake… Dlaczego się tak dziwnie dziś zachowywałeś?

Chłopak nic jej nie odpowiedział. Można by było pomyśleć, że nie usłyszał pytania, jednak zauważyła, że spiął mięśnie i zacisnął mocniej szczęki. Dziewczyna westchnęła ciężko, po czym przysunęła się bliżej do przyjaciela i położyła mu rękę na ramieniu, starając się go zmusić do spojrzenia na nią i udzielenia odpowiedzi.

-Jacob… Co się dzieje? – Snow tym razem, naprawdę zaniepokoiło zachowanie chłopaka. Zawsze, gdy miał jakiś problem, wyznawał go brunetce, bez większych oporów. Znali się już tyle czasu, przyjaźnili się, przeszli ze sobą przez takie chwile, że dziewczyna nie miała pojęcia, co może być tak straszne, przykre, czy poniżające, żeby jej przyjaciel zachowywał się w taki sposób. – Ej, Jake. Przecież mi możesz powiedzieć, tak?

- Wiem, że mogę. Tylko, nie wiem czy chcę. – cichy i przepełniony smutkiem głos blondyna dotarł do Snow, która ze zdziwieniem spojrzała na przyjaciela siedzącego na podłodze.

Nie miała pojęcia co takiego stało się tego wieczora. Nie wiedziała, czego Jacob nie chciał jej powiedzieć. Nie chciała na niego naciskać, jednak za wszelką cenę chciała mu pomóc i dowiedzieć się dlaczego zachowywał się tak dziwnie.

Jeszcze raz, delikatnie pogłaskała go po ramieniu, mając nadzieję, że tym razem przekona go do zwierzeń. Chłopak przez jakiś czas, nic nie mówił. W końcu, gdy Snow miała zamiar zabrać dłoń z jego ramienia, Jake złapał ją delikatnie i przyłożył sobie do policzka, po czym, powoli odwrócił się w stronę dziewczyny leżącej na sofie i przez dłuższą chwile patrzył jej w oczy, starając się rozgryźć o czym myśli.

Brunetka patrzyła w zielone oczy chłopaka, chcąc wyczytać z nich jego zamiary. Zdziwiło ją jego zachowanie. Nigdy nie próbował zbliżyć się do niej, tak jak w tej chwili. Zawsze trzymał lekki dystans. Zachowywał się dokładnie tak, jakby rozmawiał i wygłupiał się z siostrą, nie z dziewczyną. Tym razem, Snow czuła, że jego dotyk jest inny. Bardziej niezdecydowany, delikatny i jakby intymny.

Z wyrazu twarzy przyjaciela, Snow nie potrafiła odczytać, prócz niezdecydowania, które targało w tej chwili myśli blondyna. W końcu, Jacob pochylił się w stronę brunetki i przeczesując palcami jednej ręki jej gęste włosy, drugą głodził jej policzek, aż w ostateczności złożył na jej ustach słodki i delikatny pocałunek. Czym kompletnie zaskoczył dziewczynę.

~*~ 

Witajcie! Myślałam, że nie skończę tego rozdziału na czas. Tak wiele nauki miałam przez ostatni czas, że z żalem muszę przyznać, że dopiero dziś udało mi się usiąść i na spokojnie dodać ostatnie poprawki.

Nie jestem pewna, czy nie znajdziecie jakichś błędów, niestety - błędy to moja słaba strona.

W dodatku, nie podoba mi się ten rozdział. Wydaje mi się, że wyszedł jakoś zbyt sztucznie. Starałam się jak mogłam, jednak jakoś nie potrafiłam wpaść w nastrój, który powinien panować w tym rozdziale. Nie wiem, czy tylko mi się wydaje, że jest sztucznie, czy Wy też odnieśliście takie wrażenie?

Rozdział ten dodaję przed świętami i nie przewiduję tak szybkiego pojawienia się kolejnego rozdziału, dlatego pragnę złożyć Wam wszystkim najlepsze życzenia z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Ciepła ogniska domowego, spokoju i radości, oraz w szczególności zdrowia. Mam nadzieję, że przyjdzie do Was bogaty i wyrozumiały Mikołaj. ;)

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie!