3. Podwójna randka

                Już po raz trzeci tego wieczora Snow przeglądała się w lustrze wiszącym na drzwiach jej szafy.  Zielona sukienka idealnie opinała jej ciało, a ciemne włosy opadały falami na plecy. Makijaż ograniczyła do minimum, ja zwykle, tylko wytuszowała rzęsy i nałożyła na wargi bezbarwny błyszczyk, nadając ustom pełniejszy wygląd.

                Nie wiedziała, czy taki strój będzie odpowiedni na pierwszą randkę. W końcu nigdy na żadnej nie była. Zdała się jednak na gust przyjaciela, którego ojciec podarował jej tę sukienkę na gwiazdkę.

                Tak, to były cudowne święta. Pełne miłości i wesołych sprzeczek Jake’a z panem Hatfield’em. Czuła się tak, jakby była częścią ich małej rodziny. Razem ubierali choinkę, piekli i gotowali potrawy na wigilijny stół, śpiewali kolędy. Nie przypuszczała nawet, że będzie jej z nimi tak dobrze. Całkiem zapomniała o matce, która od dwóch tygodni nie dawała znaku życia oraz o tym, że jej budżet powoli się kończył. Starała się dać z siebie co najlepsze, by ojciec Jake’a nie pomyślał o niej źle. Choć znali się już dobrych kilka lat, Snow nadal nie czuła się w jego obecności zbyt pewnie. Tak działali na nią wszyscy mężczyźni. Oprócz Jake’a.

                Pamiętała, jak bardzo denerwowała się reakcją obydwu mężczyzn na prezenty, które im podarowała. Czuła nieopisany strach, że popełniła jakąś gafę, że może szalik i czapka, które sama udziergała, nie spodobają się ojcu przyjaciela, a jeszcze bardziej przerażała ją myśl, że sweter, który zrobiła na drutach dla Jake’a, nie tylko mu się nie spodoba, ale będzie też za mały, lub za duży.

                Jaką nieopisaną ulgę poczuła, gdy obaj panowie z uśmiechami na twarzach, przymierzali swoje prezenty. Z rumieńcem na policzkach przyglądała się jak pan Bob przechyla pod różnymi kątami głowę, by zobaczyć jak wygląda. Słyszała, jak Jacob mruczy z uznaniem nad jej talentami manualnymi, a później z ogromnym uśmiechem na twarzy, podaje jej prezent od siebie.

 Małe pudełeczko, opakowane było w srebrny papier i przewiązane granatową wstążką. Z nieudawanym zaciekawieniem, rozwiązała kokardkę i uchyliła wieko pudełka. Na jego dnie wyściełanym granatową poduszką leżał wisiorek w kształcie płatka śniegu. Cieniutki srebrny łańcuszek i wisząca na nim zawieszka, wzruszyła ją niesamowicie. Przez chwilę siedziała, z oczami wlepionymi w pudełko. Dopiero, kiedy Jacob nie mógł się już doczekać jej reakcji i głośno odchrząknął, Snow uśmiechnęła się promiennie kierując swe spojrzenie na jego twarz.

- Dziękuję! Jest przepiękny! – zdołała jedynie wykrztusić i przytuliła przyjaciela mocno do siebie, po czym złożyła na jego policzku szybki pocałunek.

Sama nie wiedziała co ją napadło, że tak jawnie okazała swoje uczucia. Skarciła się w myślach i udając, że nic takiego się nie stało, odwróciła się do chłopaka plecami jednocześnie wręczając mu naszyjnik.

- Pomóż mi go założyć. Jest taki śliczny!

Jacob nadal miał na twarzy wyraz zdumienia, kiedy dziewczyna stała już przed lustrem i przyglądała się małej gwiazdce zawieszonej na jej smukłej szyi. Jego ojciec również, zauważył, że podczas jego nieobecności w salonie do czegoś doszło, dlatego by rozładować  atmosferę, wesoło zawołał.

- Teraz czas, byś rozpakowała prezent ode mnie. Mam nadzieję, że pani przy kasie nie pomyliła się co do twojego rozmiaru. A nawet jeśli, to mam tutaj paragon, więc zawsze możesz zwrócić, jeśli ci się nie spodoba.

Sukienka, która leżała idealnie złożona w pudełku, teraz leżała idealnie na niej. Mimo to i tak wiedziała, że Angie jej nie odpuści i przy pierwszej nadarzającej się okazji pokaże Snow, że nie pochodzi z tej samej grupy co ona. Jej kpiące spojrzenia i ciągłe prychnięcia, które były natychmiastową reakcją Angeliny Stone, na każde wypowiedziane przez Snow słowo.

Brunetka po raz kolejny westchnęła z żalem i skierowała się do okna, pod którym stały jej jedyne czarne czółenka, które zakładała jedynie na wyjątkowe okazje. Zakładając buty, usłyszała cichy dźwięk dzwonka, który obwieszczał przyjście gościa.

- Och, to na pewno Jacob. – mruknęła do siebie dziewczyna i szybkim krokiem ruszyła w stronę drzwi na korytarz, po drodze chwytając leżącą na łóżku czarną kopertówkę.

Otwierając drzwi przywołała na twarz najszczerszy uśmiech na jaki było ją stać. Jakież było jej zdziwienie, gdy na progu zobaczyła James’a, nie Jake’a.

- Witaj, śliczna. – chłopak z uśmiechem taksował wzrokiem jej ciało.

- Cześć, James. Myślałam, że to Jakob miał mnie zabrać na miejsce spotkania.

-No, tak miało być, ale… Mała zmiana planów. Spotkamy się z naszą zakochaną parką w knajpce „U Bena”, gdzie mamy zarezerwowany stolik. A na początek pójdziemy może do kina, co ty na to?

Snow wiedziała, że Angie specjalnie ukartowała wszystko tak, by chociaż przez jakiś czas mieć Jacoba tylko dla siebie. Doskonale zdawała sobie sprawę, że brunetka z ogromną niechęcią zgodziła się na tę randkę, dlatego chciała uprzykrzyć jej życie jeszcze bardziej, zmuszając do przebywania z tym chłopakiem sam na sam dłużej, niż to było konieczne.

- No dobrze. Możemy iść do kina. Co teraz grają ciekawego?

- Zależy co byś chciała obejrzeć. Wiesz, jest super komedia romantyczna, „Wakacyjna miłość”, więc może pójdziemy na to?

Nie zdążyła wyrazić swojego sprzeciwu, gdy ich wymianę zdań przerwał dźwięk telefonu komórkowego James’a, który uporczywie dobiegał z kieszeni jego jeansów.

- Siema stary! Co tam? A tak, jasne, mhym, ok. Będziemy na was czekać. No to narka. – chłopak uśmiechając się wesoło schował telefon do kieszeni i widząc pytające spojrzenie dziewczyny powiedział -To był Jake. Mówi, że się trochę spóźnią na kolacje, pewnie boska Angie zaprosiła go do siebie i pewnie szybko nie skończą. Lepiej pójdźmy na jakiś długi film i dajmy im więcej czasu na bzykanko.

James, nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego głupie żarty wcale nie śmieszą brunetki. Wręcz przeciwnie, Snow czuła się w tej chwili gorzej, niż wtedy, gdy po skończonym wuefie, Angie wyrzuciła wszystkie jej rzeczy do kosza na śmieci. Wiedziała, że Jake jest od niej starszy i że ludzie w jego wieku uprawiają seks, ale starała się nie wyobrażać sobie, gdy Jacob i Angie…  Nie, to na pewno nie to. James to głupek, myśli tylko o jednym i nie przyjmuje do wiadomości, że ktoś jest ponad to.

Chłopak przez dłuższa chwilę szedł ciągle rozprawiając nad tym, jaka to Angie jest boska i jaki to z Jacob’a szczęściarz, że może mieć taką „laskę” tylko dla siebie.  Brunetka nie odzywała się ani słowem, nawet nie starała się udawać, że wszystko jest w porządku. Nie podobało jej się, że jej przyjaciel spotyka się z tak nadętą i zapatrzoną w siebie panną, ale nigdy nie pomyślałaby, że Jake będzie tak nierozsądny i da się zaciągnąć Angelinie do łóżka.

Zdawała sobie sprawę z tego, że Jacob to jeszcze młody chłopak, który tak naprawdę, nie myśli o konsekwencjach swoich czynów. Był mądrzejszy niż wszyscy jego koledzy razem wzięci, ale wciąż był facetem, który nie może oprzeć się kobiecym wdziękom, których nie brakowało Angie.

Snow była zazdrosna. Dostawała białej gorączki na myśl o tym, co w tej chwili Jake mógł robić z Angeliną. Nigdy nie czuła czegoś takiego. Jej myśli chaotycznie krążyły od sceny w której wyobrażała sobie siebie w objęciach przyjaciela, do sceny w której widziała twarz Angie, wykrzywiona wyższością i pogardą. Z taką właśnie miną, zawsze zwracała się do brunetki. Nie miała pojęcia, jak to możliwe, że Jacob nie widzi jej taką jaką jest naprawdę, czyli zwykłą głupią i zawziętą jędzę, dla której najlepszą rozrywką jest uprzykrzanie innym życia i wyśmiewanie ich każdej ułomności .

Snow szła powoli obok Jamesa, lecz nie dochodziło do niej żadne zdanie, które chłopak wypowiedział. Nie odzywała się ani słowem i nie patrzyła dokąd się kierują. Po prostu szła przed siebie pogrążona w czarnych jak burzowe chmury myślach.

Z tego transu wyrwało ją lekkie szarpnięcie za ramię i głos, który dochodził do niej jakby spod wody.

- Hej, Snow, to jaki film chcesz obejrzeć?

Dziewczyna zdezorientowana rozejrzała się dookoła. Stała właśnie pod salą kinową, przed ogromnym monitorem, na którym wyświetlane były tytuły i krótkie opisy filmów granych dzisiejszego dnia. Szybko przeleciała wzrokiem po tytułach i pokręciła głową ze zdenerwowaniem.

- Nie wiem. Wybierz jakiś horror albo thriller, bez różnicy. Chcę poczuć adrenalinę. – Starała się jak mogła, nie pokazać jak bardzo zburzyła jej spokój wewnętrzny wiadomość od Jacoba.  Przywołała na twarz lekki uśmiech i przeniosła swe oczy na twarz towarzysza, który wpatrywał się w nią jakby powiedziała coś bardzo dziwnego.

- Nie wiedziałem, że takie dziewczyny jak ty, lubią się bać.

- Dziewczyny takie jak ja? To znaczy jakie? – W jej głosie dało się wyczuć twardszą nutę. Nie lubiła, kiedy ktoś mówił jej, że jest inna. Pewnie Angie powiedziała mu, że jeśli mi trochę posłodzi, to pójdę się z nim przespać – pomyślała z goryczą i posłała mu zimne, pytające spojrzenie.

- No… Ten… No, wiesz… Takie ładne… - wyjąkał w końcu James, a jego policzki oblały się rumieńcem.

Widziała, jak chłopak za wszelką cenę stara się nie patrzeć jej w oczy i próbuje ukryć swoje zażenowanie.  Słowa, które padły z ust bruneta zdziwiły Snow jeszcze bardziej, niż purpura policzków Jamesa, które widziała po raz pierwszy w życiu. Nawet, gdy był zmęczony po treningach, jego ciemna karnacja ukrywała wszelkie kolory występujące na policzki, a tym razem, doskonale widać było rumieniec zawstydzenia widniejący na twarzy jej towarzysza.

- Och. – przez chwilę panowała między nimi cisza. Brunetka nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Żaden chłopak nigdy nie prawił jej komplementów, więc nie miała pojęcia jak się zachować. Postanowiła więc, że będzie po prostu sobą. Uśmiechnęła się więc ciepło i poklepała delikatnie chłopaka po ramieniu. – Dziękuję. Myślałam, że może nasłuchałeś się plotek na mój temat…

- Och, nie! Nie wierze w te bzdury, które mówią o tobie dziewczyny z drużyny czirliderek. Są zazdrosne i tyle. Nie przejmuj się nimi. – James nie dał jej dokończyć zdania i skinął głową na ekran. – W takim razie, skoro lubisz horrory, to może pójdziemy na „Zombie”?

- Wiesz, co? Możemy pójść na jakąś komedię, bo tak patrzę, że te horrory są jakieś „nie straszne”. Nie sądzisz? No wiesz, „Zombie”, „Przybysze z kosmosu atakują”, „Masakra piłą mechaniczną”…

Przy każdym z wypowiedzianych tytułów, dziewczyna robiła jedną ze swoich śmiesznych min, które tak bardzo bawiły Jacoba. Ciemnowłosy również zareagował śmiechem i kiwnął głową, po czym ruszył do kasy i poprosił dwa bilety na pierwszą lepszą komedię, która miała za chwilę się zacząć.

- No to ty idź zająć miejsca, a ja kupię nam jakieś picie i popcorn, co ty na to? Może być cola?

- Jasne, dzięki.

Snow stała jeszcze przez chwile w miejscu patrząc za, odchodzącym do stoiska z popcornem, bruneta. Może ta randka nie będzie taką klapą jak przypuszczała. – pomyślała i ostatni raz zerkając na plecy James’a, ruszyła do sali kinowej.

~*~

Wychodząc  z kina Snow i James, zaśmiewali się do łez, przywołując sobie, co śmieszniejsze sceny z filmu. Komedia była przezabawna i dziewczyna świetnie bawiła się w towarzystwie bruneta, który przez cały czas, starał się ją rozśmieszyć. Cała drogę do restauracji w której mieli spotkać się z Jacobem i Angie, rozmawiali i śmieli się z różnych śmiesznych sytuacji w swoim dzieciństwie. W większości opowiadał James, który jako mały chłopiec był, jak to sam określił, „nosicielem pecha”.

Wchodząc do restauracji, Snow ze śmiechu pociekły łzy, co spowodowało kolejną lawinę śmiechu ze strony bruneta. Ich zachowanie wzbudziło powszechne zainteresowanie młodzieży przebywającej na swoich piątkowych randkach, oraz pary siedzącej przy ich stoliku. Na twarzach Angie i Jake’a odmalowywały się skrajne emocje. Angie jak zwykle, gdy widziała przyjaciółkę swojego chłopaka, wykrzywiła twarz w grymasie pogardy, a Jacob wyglądał, jakby połknął coś niesmacznego.

James, widząc siedzących przy stoliku znajomych, chwycił Snow za rękę i pociągnął w tamtą stronę, nadal się śmiejąc. Dziewczyna powoli się uspokajała, jednak rumiane policzki i słodki uśmiech, nie schodził z jej twarzy, nawet na widok miny Angieliny.

Nie widziała nic złego w tym, że James trzymał jej dłoń w swojej, nawet kiedy stali już dokładnie naprzeciw stolika i witali się ze znajomymi.

- Cześć! – prawie krzyknął James, co wywołało kolejny napad śmiechu i jego samego i Snow.

Dziewczyna natomiast tylko uniosła wolną rękę i machnęła do przyjaciela uśmiechając się wesoło. Przy James’ie całkiem zapomniała o niemiłych wizjach jej przyjaciela z Angie. Uśmiechając się wesoło, James i Snow usiedli przy stoliku na wolnych miejscach naprzeciw siedzących już znajomych i na chwilę zapanowała krępująca cisza.

Jacob lustrował zimnym spojrzeniem swego kolegę z drużyny pływackiej, Angie z wystudiowanym wyrazem obrzydzenia na twarzy spoglądała na uśmiechającą się brunetkę, a James i Snow, zerkając na siebie co chwilę wybuchali śmiechem, co wywoływało na twarzach ich towarzyszy zdumienie.

- No, to co robiliście dzisiejszego wieczoru? - W końcu Jake odezwał się pierwszy i z wyczekiwaniem patrzył to na swoją przyjaciółkę, to na kumpla, którzy z wesołymi minami zgodnym chórem odpowiedzieli:

- Byliśmy w kinie! – co wywołało kolejną salwę śmiechu, przez co Snow kolejny raz pociekły łzy, a James zgiął się w pół i śmiejąc się w głos, położył głowę na stoliku.

Przez dłuższą chwilę znów panowała cisza, nie licząc ciche prychnięcia Angie i powoli uspokajający się napad śmiechu Snow i James’a.

W końcu Snow wzięła się w garść i widząc dziwny wyraz twarzy swego przyjaciela postanowiła wyjaśnić sytuację.

- No, więc, byliśmy w kinie. – Spojrzała, z wesołym błyskiem w oku, na leżącego na stoliku bruneta i kontynuowała. – Na komedii. Wiesz, para starych znajomych, sąsiadów z dzieciństwa, spotyka się po kilku latach i zaczynają wspominać śmieszne sytuacje z dawnych lat. Siedzą w barze, pija wino i wspominają, co kończy się tym, że idą ze sobą do łóżka i się okazuje, że zostają parą.  Tyle filmu. Tyle, że James, zafundował mi bardzo realistycznie przedstawione sytuacje ze swojego dzieciństwa. – Dziewczyna po raz kolejny przeniosła wesołe spojrzenie na siedzącego już obok niej bruneta, który z szerokim uśmiechem na twarzy, kiwał głową, na znak, że zgadza się ze skróconą wersja wieczoru, w wykonaniu Snow. – Nie wiedziałam, że taki sportowiec, mógł być taką ciamajdą. 

Brunet trącił lekko łokciem dziewczynę, udając, że tym stwierdzeniem, uraziła jego dumę, co wywołało kolejna salwę śmiechu tej dwójki. Wesołe uniesienia przerwała kelnerka, która podeszła do ich stolika by przyjąć zamówienie. Szybko zamówili podwójne nachosy i wrócili do rozmowy. 

Mimo znakomitego humoru, Snow od razu zauważyła, że jej przyjaciela coś gnębi, więc gdy skończyli jeść i gdy James poszedł uregulować rachunek, a Angie zniknęła w toalecie, brunetka postanowiła wykorzystać okazję i dowiedzieć się co się stało.

- Hej, Jake, co jest grane? – jej cichy głos dotarł do uszu blondyna i wyrwał go z głębokiego zamyślenia.

- Nic. – Jake pokręcił tylko głową i starając się nie patrzeć w stronę przyjaciółki, rysował zawiłe wzory słomką na blacie stołu.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak. Porozmawiamy o tym, jak wrócimy do domu?

Nie dostała odpowiedzi na to pytanie, gdyż do stolika wróciła Angie i siadając na kolana Jacoba, wpiła się w jego usta, nie pozwalając mu na odpowiedź. Zgorszona Snow, odwróciła wzrok, od całującej się pary i gdy do ich stolika wrócił James, podniosła się szybko z miejsca i skierowała się do drzwi nie patrząc, czy ktoś za nią podąża.

Wychodząc na ulicę, potknęła się o nierówno położoną płytę chodnikową i runęłaby na ziemię, gdyby nie silne ramiona Jamesa, który był tuż za nią. Stała przez dłuższa chwilę, przytulona policzkiem do torsu chłopaka, który nie wypuszczał jej z objęć. Podniosła głowę i patrząc w oczy James’owi, szepnęła tylko krótkie dziękuję. Już miała się odsunąć, kiedy brunet pochylił się nad nią i złożył na jej ustach lekki, słodki pocałunek.

Wychodzący właśnie w tej chwili Jacob, stanął jak wryty i z niedowierzaniem patrzył na scenę odgrywającą się na jego oczach. Poczuł nieopisany gniew i zazdrość, które wypełniły jego ciało i umysł. Szybkim krokiem podszedł do stojącej na skraju chodnika pary i głośno odchrząknął, pociągając jednocześnie Snow za ramię.

James widząc wściekłą minę przyjaciela, z niechęcią wypuścił brunetkę ze swoich objęć. Snow natomiast z szeroko otwartymi oczyma patrzyła to na James’a, który przed momentem ją pocałował, to na Jacoba, jej przyjaciela, który wyglądał jakby zżerała go zazdrość. Nie miała pojęcia o co w tym wszystkim chodzi, jednak nie próbowała wyrywać ręki z żelaznego uścisku blondyna, który z płonącymi złością oczyma, wpatrywał się w chłopaka stojącego naprzeciw nich.

- Wracamy do domu. – warknął w stronę Snow, nawet na nią nie patrząc i  bez większych ceregieli pociągnął ją za rękę, odciągając od bruneta, który z niedowierzaniem wpatrywał się w przyjaciela.

~*~

Witam! Jest kolejny rozdział. Wyszedł mi w miarę długi, więc mam nadzieję, że jesteście zadowoleni.

Za mną pierwsze kolokwia, które nie były aż tak strasznie trudne, więc się nie obawiam złych ocen, jednak nauka się w końcu zaczęła i mam o wiele miej czasu dla siebie. Mimo wszystko, moja wena na razie mnie nie opuściła i mam nadzieję, że nie opuści. Dlatego kolejny rozdział postaram się dodać szybciej.

Pozdrawiam serdecznie!