1: Kryjówka

                Już jakiś czas leżała na łóżku z zamkniętymi oczyma. Czuła na skórze ciepłe promienie słońca, wpadające przez okno jej nowego pokoju. Słodki, nieśmiały uśmiech pojawił się na jej twarzy, gdy przypomniała sobie, gdzie się znajduje. Waller. Nowy dom. Nowy pokój. Nowe życie.

                Otworzyła oczy i po raz kolejny z zachwytem przyglądała się białym sprzętom ustawionym pod ścianami pokoju.  Nie mogła uwierzyć, że ma swój pokój. Nie mogła uwierzyć, że przeprowadziły się z mamą do Waller, małego miasteczka, leżącego na końcu świata, gdzie nikt jej nie znał, gdzie mogła zacząć żyć od nowa, z czystą kartą. W poprzednim mieście, rówieśnicy wyśmiewali jej stare, niemodne ubrania, miejsce, w którym mieszkała, a wiele razy także i jej mamę. Nie rozumiała, dlaczego.

                Wsłuchiwała się w ciszę, jaka panowała w domu. Jedynym dźwiękiem, który dochodził do jej uszu, był to szum letniego wiatru, poruszajacego przydługą już trawą.

                Podniosła się z posłania, by wyjrzeć przez okno. Z uśmiechem na ustach przyglądała się, prześwitującym przez korony drzew, promieniom słońca.  

W jej głowie narodził się plan. Chciała poznać nowe miejsce, nowy dom i okolicę. Uśmiechając się troszeczkę szerzej, szybko wyskoczyła z łóżka i bosko zbiegła na dół. Rozejrzała się po malutkim mieszkanku, aż w końcu jej wzrok padł na kanapkę leżącą na stole w kuchni. Podeszła szybko do stołu i odwinęła zawiniątko z folii kuchennej. Wgryzła się natychmiast w lekko sczerstwiałą bułkę. Nie smakowała najlepiej, ale lepsze to niż nic. Gryząc ogromne kęsy i prawie w całości je połykając, przeszła w stronę drzwi na taras z tyłu domu. Jednym ruchem przekręciła klamkę i wyszła, by poczuć na skórze gorące promienie słońca.

                Od zawsze marzyła, by mieszkać w małym domku z ogródkiem, a teraz jej marzenie się spełniło. Rozradowana, przyglądała się wszystkiemu dookoła. Widziała długą trawę w małym ogródku, biały płot oddzielający ich maleńki ogródek od posesji znacznie większej i zadbanej. Odwróciła się w stronę domu i z uśmiechem spoglądała na spróchniałe, umalowane na biało balustrady tarasu. Już wiedziała, że ten dom, będzie jej małym rajem.

                Weszła do domu i wbiegła po schodach na górę, by założyć ubranie, które miała na sobie poprzedniego dnia. Nie było brudne – zawsze starała się nie brudzić ubrań – i nie miała pojęcia, gdzie jej matka zostawiła ich jedyną torbę z ubraniami. Wychodząc z pokoju, jej wzrok padł na identyczne drzwi naprzeciwko. Teraz gdy jej matki nie było w domu i gdy zmęczenie nie zwalało jej z nóg, postanowiła obejrzeć jedyny do tej pory, nie zwiedzony pokój. Przeszła wąski korytarz i delikatnie przekręciła klamkę w drzwiach, które natychmiast odskoczyły. Pchnęła je lekko, a jej oczom ukazał się pokój o połowę mniejszy od jej sypialni. Stało w nim jedno duże, małżeńskie łoże, duża umalowana na biało szafa i mała, również biała, toaletka z dużym, pękniętym lustrem. Na łóżku leżał identyczny koc, jak ten, którym dziś w nocy się przykryła, oraz granatowa, zniszczona torba, w którą ona i jej matka spakowały cały swój dobytek.

                Snow podobał się ten mały pokoik. Jeszcze przez chwilę przyglądała się sobie w lustrze, aż w końcu podeszła do brudnego, małego okna i wyjrzała przez nie, na ulicę. Po drugiej stronie, stał bliźniaczy domek, a trawnik przed nim zdobiły kolorowe kwiatki. Wyglądał lepiej niż ich domek, stwierdziła Snow. Fasada domu była odnowiona, a balustrady i schody prowadzące do domu, wyglądały jak świeżo umalowane. W oknie na poddaszu wisiały śliczne firanki, zza której wyglądała zaciekawiona starsza pani.

                Mała Snow uśmiechnęła się do kobiety i pomachała jej lekko. Tamta odpowiedziała tym samym i zniknęła we wnętrzu domu. Dziewczynka również odeszła od okna i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Szybko zbiegła po schodach i wyszła z domu, kierując się w stronę gęstego lasu, znajdującego się na pograniczu z ich posesją. Podchodząc bliżej, ujrzała wąską ścieżkę, prowadzącą w  głąb lasu, która wyglądała tak, jakby ktoś dawno nią nie chodził. Postanowiła pójść dalej tą ścieżką, by zobaczyć co kryje się na jej końcu. 

~*~

                Od dłuższego czasu przyglądał się małej ciemnowłosej dziewczynce, spacerującej po zapuszczonym kawałku ziemi, który oddzielony był od jego ogródku białym płotem. Gdy weszła z powrotem do domu, postanowił zaczekać w ukryciu, by następnym razem, gdy się pokaże, przyjrzeć jej się z bliska. Po niekończącej się wizycie brunetki w domu, miał już sobie dać spokój z ukrywaniem się za płotem i iść do domu na śniadanie, jednak zobaczył jej ciemną głowę wyłaniającą się z obskurnego domku i uśmiechną się do siebie. Wiedział, że wkrótce wróci.

                Podążał wzrokiem za jej smukłą sylwetką. Zadowolony był, że przechodząc jedynie kilka metrów od niego, nie zauważyła go. Skradając się w jej stronę, przeklął cicho, zauważywszy, że dziewczyna kieruje się wąską ścieżką w głąb lasu. To był jego teren, nie pozwoli jakiejś obcej dziewczynie, odkryć jego ukochanej polany.

                Szybko przeskoczył białe ogrodzenie i ruszył biegiem za małą dziewczynką. 

~*~

                Las gęstniał z każdym kolejnym metrem, który Snow pokonywała biegiem. Czuła tępy ból w podbrzuszu, wiedziała jednak, że to tylko nieszkodliwa kolka, spowodowana nadmiernym wysiłkiem organizmu. Nie chciała jednak zwalniać. Wiedziała, że na końcu tej ścieżki, kryje się wielka przygoda.

Gdy drzewa zaczęły się przerzedzać, dziewczynka zwolniła i po raz kolejny obejrzała się przez ramie. Od samego początku swojej przechadzki, miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Nikogo nie zauważając, podeszła jeszcze kilka kroków, aż w końcu stanęła zdziwiona na skraju małej polany.

Z zapartym tchem rozglądała się dookoła, pragnąc zapamiętać ten widok. Na samym środku polany znajdowało się powalone przez jakąś wichurę drzewo. Nie było one do końca pozbawione życia. Ogromne gałęzie pokryte były grubymi, ciemnozielonymi liśćmi, zasłaniając w ten sposób widok na przeciwległą stronę polany. Wyglądało tak, jakby jakaś niewidzialna ręka, specjalnie przechyliła drzewo w taki sposób, by część jej konarów prawie dotykała ziemi, tworząc prowizoryczny parawan.

Snow, w jakiś niewiadomy dla siebie sposób, odgadła, że za kotarą, którą tworzyły liście, znajduje się jakiś skarb. Nie namyślając się dłużej, nie bez problemów, wdrapała się na ogromnej średnicy pień drzewa i biegiem ruszyła w stronę gęstych konarów. Szybko, bez namysłu stawiała swoje małe stopy na odpowiednich gałęziach, tak by dostać się wyżej. Stąpała tak, jakby już wiele razy pokonywała tą samą trasę, mimo że dopiero co ją odkryła.

Wychodząc z pomiędzy gęstych liści na drugą stronę polany, jej oczom ukazał się cudowny widok. Otóż, miała przed sobą prowizoryczny domek z gałęzi, który przypominał jej szałas rozbitków na bezludnej wyspie, z jednego z filmów, które oglądała wieczorami w poprzednim mieszkaniu. Dach, zrobiony był z dużych, zielonych liści, prawdopodobnie jakiejś ogromnej rośliny, której nazwy dziewczynka nie znała. Ściany wykonane były z suchych gałęzi drzew, poprzeplatanych tymi samymi liśćmi, z których wykonany był zielony dach szałasu. Duży odłamek brązowej, grubej kory drzewa, prawdopodobnie tego, które leżało na środku polany i zasłaniało widok na mały domek po jej drugiej stronie, tworzył prowizoryczne drzwi.

Z ogromnym zaciekawieniem widniejącym na twarzy, Snow zbliżyła się do chatki i już, już wyciągała rękę by otworzyć drzwi z kory drzewa, gdy usłyszała za sobą cichy, lecz stanowczy głos.

- Nie dotykaj.

~*~

Biegła co sił w nogach. Skrywał się za grubymi pniami drzew, które mijała przy ścieżce, widząc, że co jakiś czas odwraca głowę, jakby wiedziała, że ktoś ją śledzi. Był pewny, że już go widziała. Nie wiedział tylko, dlaczego w takim razie nadal biegła przed siebie, nie zważając na to, że ktoś ją obserwuje.

Wyminął zręczne kolejne drzewo i po raz kolejny schował się za pniem grubego dębu. Dobiegła prawie do samego końca ścieżki. Jeśli będzie miał odrobinę szczęścia, ta mała gówniara, przestraszy się ogromnego drzewa leżącego jej na drodze i wróci do domu – myślał gorączkowo, próbując ustabilizować rwący się oddech. Nie miał pojęcia, że w tak małej osóbce, w dodatku dziewczynce, mogą kryć się takie ogromne pokłady energii. Przecież ich domy od polany dzielą prawie dwa kilometry gęstego, ciemnego lasu! A ona nie zatrzymała się ani na chwilę! Ba! Nawet nie zwolniła kroku!

Pokonał kolejne, dzielące go od dziewczynki metry, chowając się za kolejnymi drzewami. Widział jej zdumioną, ale zachwyconą minę, gdy wyszła spośród gęstych drzew. Miał nadzieję, że zaraz straci zapał i zawróci do domu, a on utrzyma swoją małą kryjówkę tylko dla siebie.

Och, jakże się pomylił!

Mała, filigranowa brunetka, wyglądająca, jakby nigdy nie najadła się do syta, nie bez problemu wdrapała się na wysoki pień leżącego na środku polany drzewa i rzuciła się biegiem w głąb jego konarów.

Z jego gardła wydarł się mimowolnie jęk rozpaczy. Już wiedział, że jego tajemnica zostanie za chwile odkryta. W jego głowie, czaiła się wciąż nadzieja, że dziewczynka widząc chatkę w środku lasu, ucieknie z krzykiem z powrotem do domu. Niestety, widząc, jak dziewczyna zgrabnie i pewnie stawia swoje drobne stopy na odpowiednich konarach, tak jak on to robił setki razy, pomyślał, że może jednak, ta dziewczyna ma w sobie coś z odkrywcy.

Szybkim krokiem wszedł za nią na gruby pień drzewa i ruszył tak samo szybkim krokiem w stronę dziewczyny. Widział jej zdenerwowane ruchy dłonią, którą przygładzała niesforne loki wymykające się spod różowej opaski. Jednak strach, który, miał nadzieję, ją obleciał, nie spowodował, że cofnęła się od jego ukochanej twierdzy. Podeszła wolnym krokiem i już miała zamiar otworzyć drzwi małej chatki, gdy jego głos wyrwał się bez  jego pozwolenia.

- Nie dotykaj.

~*~

Ciało dziewczynki przeszył paraliżujący strach. Czuła na plecach gorące spojrzenie osoby, dla której była tutaj intruzem. Przez długa chwilę, ciągnąca się jej zdaniem w nieskończoność, nie mogła zmusić ciała do posłuszeństwa. W końcu, udało jej się powoli i sztywno odwrócić się w stronę, z której dochodził głos.

Podnosząc ciemne oczy ze swych rąk zaciśniętych na podołku, ujrzała starszego od niej o kilka lat chłopca o jasnych włosach i mocno zielonych oczach, wpatrującego się w nią z zaciętym wyrazem twarzy. Otworzyła usta by coś powiedzieć, jednak głos ugrzązł jej w gardle. Powtórzyła ten gest jeszcze kilka razy, co wyglądało jakby była małą rybką wyjętą z akwarium. Zamknęła usta i oczy, po czym wziąwszy głęboki oddech, odezwała się cichym głosem, nadal nie otwierając oczu.

- Przepraszam. Wiem, że nie powinnam. To twój dom? – wskazała ręką za siebie, otwierając oczy i patrząc niepewnie w stronę chłopca.

Nie odzywał się dłuższą chwilę i Snow już miała zamiar odejść z polany jak najszybciej, jednak zatrzymał ją na miejscu jego głos.

- Skąd wiedziałaś, że to jest tutaj. – zrobił gest ręką w stronę chatki z drewna. – Kto ci powiedział?

Zaskoczona dziewczynka poderwała gwałtownie głowę, którą uprzednio spuściła by wpatrywać się w swoje podarte już stare tenisówki. Nie wiedziała o co mu chodzi, przecież skoro ją śledził, a już teraz wiedziała, że czuła jego obecność od samego początku jej przechadzki po lesie, to musiał wiedzieć, że przyszła tutaj sama i że nikt jej tego miejsca nie wskazał.

Pokręciła nieznacznie głową, nie mając pojęcia co ma na myśli ten chłopak i zrobiła dwa kroki w jego stronę, po czym znów zatrzymała się i zaczęła przyglądać się swym butom.

- Ja sama tutaj przyszłam. Jestem Snow. Snow Stephens i wczoraj wprowadziłam się do domu naprzeciwko tej ścieżki. – mówiąc to wskazała ręką za ogromne drzewo, gdzie kryła się dróżka, prowadząca do jej nowego domu.

- Ale, skąd wiedziałaś, że za drzewem jest mój szałas? Śledziłaś mnie wczoraj?! – jego glos zmienił się w cichy pisk, który nieprzyjemnie zagwizdał w uszach ośmiolatki.

- Eee, nie. Wczoraj byłam zbyt zmęczona by zwiedzać nawet dom, a co dopiero las. Jeszcze bym nie miała siły wrócić z powrotem.  – cichy, melodyjny głos brunetki poniósł się po polanie. – Ja po prostu chciałam zobaczyć co jest po drugiej stronie drzewa. Nic więcej.

Chłopiec stał i przyglądał się nieufnie nowo poznanej koleżance. Nie wiedział co, lecz coś nie pozwalało mu myśleć, że ta dziewczyna kłamie. Może to szczerość, jaką widział w jej czekoladowych oczach? Kiwnął głową na znak, że zakończył prowadzić dochodzenie i uśmiechnął się, unosząc jeden kącik ust ku górze.

- Przepraszam. Jestem Jackob Hatfield. Jeśli mieszkasz w tym małym domku naprzeciw ścieżki, w takim razie jesteśmy sąsiadami. – podszedł do niej, wyciągając dłoń. Gdy ją ujęła uśmiechnął się ciepło i podszedł do drzwi prowadzących do chatki. – Chcesz zobaczyć moją kryjówkę?

~*~ 

Wiatajcie! Nareszcie dodałam rozdział pierwszy.

Od bardzo dawna zbierałam się by w końcu go dodać, jednak zawsze coś mnie powstrzymywało. Moja wena do mnie wróciła i teraz będzie już z górki. Taką mam nadzieję.

Mam także nadzieję, że nie zawiodłam Was aż tak bardzo i że nadal będziecie wpadać na mojego bloga i czytać nowe rozdziały. Byłoby to dla mnie wielką radością.

Przepraszam za swoja nieobecność i obiecuję, że tym razem nie zniknę na aż tak długo.

Pozdrawiam serdecznie, Wasza Cathleen.